Dnia 28 XI 2023 r. pod opieką nauczycieli uczniowie klasy 6a, 6b i 6c wzięli udział w zajęciach organizowanych przez Instytut Pamięci Narodowej w Poznaniu w ramach projektu „Drużyna Inki”.
W pierwszej części zajęć pan Tomasz, który przyjechał do Poznania z Gdańska przybliżył nam życiorys sanitariuszki 5. Wileńskiej Brygady AK Danuty Siedzikówny ps. „Inka”, a następnie – w drugiej części – przedstawił zasady udzielania pierwszej pomocy przedmedycznej w zakresie RKO, czyli resuscytacji krążeniowo-oddechowej. Uczniowie chętnie ćwiczyli na fantomach udzielanie pierwszej pomocy. Wspólnie z panem Tomaszem szukali również odpowiedzi na pytanie: co w dzisiejszych czasach oznacza sformułowanie „zachować się jak trzeba” w kontekście moralnego obowiązku reagowania na krzywdę ludzką. Pan Tomasz starał się uwrażliwić nas na problem obojętności wobec zjawiska hejtu i wykluczenia.
Podczas II wojny światowej Danuta Siedzikówna w wieku 15 lat przeszła szkolenie medyczne, złożyła przysięgę i dołączyła do AK. Po niecałych 3 latach od złożenia przysięgi, została aresztowana przez funkcjonariuszy UB. Została umieszczona w więzieniu w Gdańsku jako więzień specjalny. Podczas śledztwa była bita i poniżana, mimo to odmówiła składania zeznań, które mogłyby obciążyć jej koleżanki i kolegów z AK. Została skazana na śmierć 3 sierpnia 1946 r. W grypsie, krótko przed śmiercią, „Inka” napisała: Powiedzcie mojej babci, że zachowałam się, jak trzeba. W ten sposób przekazała wiadomość, że nikogo nie zdradziła.
W okresie PRL komunistyczna propaganda określała „Inkę” jako bandytę. Do 2014 r. nie było znane również miejsce jej pochówku. We wrześniu tego samego roku w ramach prac zespołu ds. poszukiwań nieznanych miejsc pochówku ofiar terroru komunistycznego IPN na cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku odnaleziono nieoznaczony grób, w którym, jak przypuszczano, spoczywały szczątki Danuty Siedzikówny. Informacja ta została ostatecznie potwierdzona 1 marca 2015 r. 28 sierpnia 2016 r. odbył się uroczysty państwowy pogrzeb Danuty Siedzikówny oraz Feliksa Selmanowicza (ps. „Zagończyk”), który został zamordowany razem z nią.
„Inka” to jedna z wielu postaci określanych mianem Żołnierzy Wyklętych lub Żołnierzy Niezłomnych. Tak nazywano od lat 90. XX w. partyzantów, którzy od 1944 r. walczyli z komunistami. Określenie „wyklęci” odnosi się do próby wymazania przez władze PRL pamięci o antykomunistycznym oporze zbrojnym. Komuniści mówili o partyzantach obraźliwie „bandyci”, a ich działalność przedstawiali jako niewiele znaczące działania o charakterze przestępczym. Słowo niezłomni odnosi się do nieugiętej postawy żołnierzy podziemia niepodległościowego w walce z sowieckim zniewoleniem.
Hanna Struk, klasa 6b
